Σαν προίμιο στον επόμενο Προμηθέα, ο Οδυσσέας φτάνει στην
Ιθάκη δεσμώτης-λυόμενος, αλλά όχι λυθείς, ή λελυμένος. Στην ακτή και λίγο πιο
μέσα περνούν όλα από μπροστά του. Ποιός ήμουνα; Έκανα πλάκες, διασκέδαζα- καλή
εκείνη η Κίρκη- πήρα τον πόλεμο στο κάστρο, έλυσα παρεξηγήσεις, ουδέποτε έκανα
άνοστη φάρσα ή πρόσβαλα κανέναν. Με την πίκα του Ποσειδώνα χρόνους επαράδερνα,
ναυάγησα και πόνεσα, έχασα φίλους κι έκανα εχθρούς, αλλά γνώρισα και τον νόον
πολλών ανθρώπων και σε πολλά άστεα
μπήκα, κι όσο για τα μαγικά νησιά, δεν πέρασα και άσχημα. Μου την έστησε καλά
αυτός ο Ποσειδώνας, λες νάταν με τους Τρώες; Και λοιπον τί, πήγαμε, είδαμε,
νικήσαμε και φύγαμε, δεν φύγαμε; Μήπως αφήσαμε φρουρές και τα τοιαύτα;
Έπεσε και κοιμήθηκε και μεταμορφωνόταν σιγά-σιγά σε
γερο-ζητιάνο. Ένας clochard,
ένας homeless. Θα τον
κοιτούσαν και θα τον περιφρονούσαν, τα παλιόρουχα θα κοίταζαν-πόσα κουστούμια
είχε χαρίσει; Κι οι «μνηστήρες» θα πηγαινοέρχονταν, γεμάτοι arrogance και
απαιτήσεις, φέρε μου αυτό, φέρε μου εκείνο. Θα τους έλεγαν και εκπαιδευτές οι
ευκολόπιστοι-λες να τους είχαν βάλει οι Τρώες; Σίγουρα του είχαν αναποδογυρίσει
τον κόσμο, όπως θάλεγε και ο ήρωας του Κόπολα.
Μήπως ήταν κι άγιοι εκείνοι οι Τρώες; Δεν χαμπαριάζανε κάθε
τι ελληνικό, δεν μπήκαν και στα σπίτια μας, δεν ξελογιάσανε την Ελένη; Μάθαμε
ότι θα μας έπαιρναν και τάλλα, γι’ αυτό μπαρκάραμε, γι’ αυτό μπαρκάραμε μωρέ!
Αλλά φύγαμε μετά, δεν φύγαμε;
Είχε αρχίσει να ξυπνά και να λύνεται. Είδε ένα υπηρέτη κι
έναν σκύλο. Θά άρχιζε τώρα η τελευταία Πράξη.
(Δημήτρης Κιούκιας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου